استقبال از بهار با گرمی و روشنایی و پاکی آتش/ چهارشنبه سوری جشنی به قدمت تاریخ ایران/ خانه تکانی دل با پریدن از روی آتش
تاریخ انتشار: ۲۷ اسفند ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۷۲۹۶۵۱۵
سید محمد علی گلاب زاده در گفت وگو با خبرنگار ایلنا، در مورد جشن باستانی چهارشنبه سوری اظهار داشت: این جشن یکی از جشن های کهن ایرانی در طول تاریخ بوده که با پریدن از روی آتش و سرودن اشعاری از جمله "زردی من از تو، سرخی تو از من" ایرانیان می کوشیدند این جشن را به بهترین شکل برگزار کنند.
وی با اشاره به اینکه آتش به عنوان مظهر گرمی و روشنایی و نماد فروغ و پرتو افکنی همیشه در طول تاریخ و در میان همه ایرانیان به عنوان یک عنصر و عامل پاکی معرفی شده است، افزود: همه ما می دانیم که آتش یکی از 4 عنصر اصلی حیات است و برافروختن آتش، ایجاد روشنایی و گرمی در چهارشنبه سوری بیانگر خروج انسان از دوران ظلمات و تاریکی تاریخ بوده و سرودن شعر "زردی من از تو، سرخی تو از من" بیانگر آرامش و تسلی دهنده روح مردم برای استقبال از بهار است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
خاستگاه آتش نزد ایرانیان بوده است
گلاب زاده ادامه داد: پریدن از روی آتش در آخرین چهارشنبه سال هم یک سنت قدیمی بوده که در طول تاریخ حفظ شده و تاریخ این جشن به قبل از حکومت هخامنشیان باز می‌گردد. طبق تحقیقات پرفسور لارنس استاد دانشگاه هاروارد آمریکا خاستگاه آتش نزد ایرانیان بوده و علاوه بر اسطوره کیومرث و پرتاب سنگ به مار سیاه و با برخورد سنگ با سنگ دیگر و ایجاد جرقه و آتش گرفتن بوته ها شکل گرفت. به اعتقاد این محقق، ایرانیها بودند که توانستند آتش را به وجود بیاورند و در گذشته های دور بر سر آتش دول دیگر به ایران حمله می کردند که بتوانند آتش را ببرند و از آن استفاده کنند.
این استاد دانشگاه عنوان کرد: قدمت آتش در ایران به بعد از دوره‌های پارینه سنگی و نوسنگی می‌رسد و این قدمت تاریخی بسیار قابل توجه است و آنچه امروز ما از برافروختن کوپه‌های آتش و پریدن از روی آنها می‌بینیم به هزاره های اخیر تعلق دارد.
گلاب زاده: به اعتقاد این پروفسور ایرانیها بودند که توانستند آتش را به وجود بیاورند و در گذشته های دور بر سر آتش دول دیگر به ایران حمله می کردند که بتوانند آتش را ببرند و از آن استفاده کنند
وی اضافه کرد: احترام به آتش در جشن چهارشنبه سوری و پریدن از روی آن از جمله تقدس آتش است که به هزاران سال قبل باز می‌گردد و به اعتقاد بنده ایرانیان باستان برای استقبال از بهار و سال جدید چیزی بهتر از آتش در گذشته نیافته‌اند و هر آنچه را در طول سال در دل‌شان از جمله کینه، حسد و دلخوری‌ها را با این اعتقاد که به سوی سال نو می رویم و هم زمان با خانه تکانی منزل، دل‌ها را نیز خانه تکانی کنیم و آنچه باعث دلتنگی و رنجش و افسردگی شان می شده هنگام پریدن از روی آتش در آتش می سوزاندند و از بین می‌بردند.
مدیر مرکز کرمان شناسی گفت: با این نیت پایه و اساس چهارشنبه سوری نزد ایرانیان باستان پایه گذاری شد و با برافروختن آتش گرمی و روشنایی و با یک دل پاک و اندیشه روشن و با فکر پرفروغ به استقبال سال جدید می رفتند.
گلاب زاده: ایرانیان باستان برای استقبال از بهار و سال جدید چیزی بهتر از آتش در گذشته نیافته اند
وی ادامه داد: امروزه نیز با جشن چهارشنبه سوری و گرد هم جمع شدن و خوردن آش مردم کلی شاد شده و با روحیه خوب به استقبال سال جدید می روند. برخی با اشتباهات در برگزاری این جشن با ترقه بازی موجب خسارت های جانی غیر قابل جبرانی شده و این جشن باستانی را زیر سئوال می برند. این جشن را می توانیم بسیار ساده در کوچه و محله‌مان با برافروختن آتشی برگزار کنیم.
گلاب زاده در پایان افزود: عده‌ای این جشن را به نشانه آتش پرستی ایرانیان به حساب میآورند که سخت در اشتباه اند و باید بدانند این یک سنت دیرینه و به نشانه احترام به آتش که مظهر پاکی و روشنایی است به استقبال بهار می روند.
منبع: ایلنا
کلیدواژه: بازی چهارشنبه سوری دین روشنایی مردم ایران پریدن از روی آتش استقبال از بهار چهارشنبه سوری گلاب زاده سال جدید
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۲۹۶۵۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«بهاربد»؛ جشنی قدیمی‌تر از بعثتِ زرتشت
پانزدهم اردیبهشت مصادف با جشن «بهاربد» است؛ روزی که هم بهار به نیمه می‌رسد و هم بنابر روایتی همزمان با بعثت زرتشت است. هرچند در حال حاضر شاید کمتر کسی از این مناسبت خبر داشته باشد.
به گزارش ایسنا، درست پنج روز بعد از جشن «چله نوروز» که البته همین مناسبت هم تنها در برخی نقاط مرکزی کشور از جمله کرمان و شیراز به شکل رسمی‌تر برگزار می‌شود، جشن «بهاربد» فرا می‌رسد؛ مناسبتی کهن که به سختی می‌توان رد پای مشخصی از آن حتی در میان مقالات و مطالعات پژوهشگران یافت.
در ایران باستان تقویم بر اساس گاهَنبار‌ها رواج داشته و مردم بر اساس آن آغاز و میانه هر فصل را جشن می‌گرفتند. جشن‌های گاهنباری، ادامه و بازمانده‌ای از نوعی تقویم کهن در ایران باستان است که طول سال خورشیدی را نه به دوازده ماه خورشیدی، بلکه به چهار فصل و چهار و نیم فصل تقسیم کرده‌اند و هر یک از این بازه‌های زمانی، نام و جشنی ویژه به همراه داشته است.
در پانزدهم اردیبهشت ماه نیز جشن «بهاربد» و زمان گاهنباری به نام «میدیوزَرِم» به معنای میانه فصل سبز برگزار می‌شده است. یکی از نکات مهم درباره جشن‌های ایرانی، وابستگی آنها با امور کشاورزی بوده است. روندی که از یک سو به کاشت، داشت و برداشت کشاورزان کمک می‌کرده و از سوی دیگر بهانه‌ای برای شکرگزاری نعمت‌های پروردگار از جمله رُستنی‌های زمین بوده است.
سال گاهنباری از نخستین روز تابستان آغاز شده و پس از هفت پاره زمانی، یعنی پایان سه فصل و چهار میانه فصل، به آغاز سال بعدی می‌رسیده است. پایان بهار یا آغاز تابستان مانند دیگر فصل‌ها، دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها به عنوان جشن آغاز سال نو به شمار می‌رفته است.
از سوی دیگر بخش‌هایی از کتاب زادسپرم (کتابی تألیف شده توسط یکی از پیشوایان زرتشت) به جز اشاره‌های کوتاهی که به تاریخچه و رویداد‌های زمان زرتشت می‌پردازد، بعثت او به پیامبری را نیز به میانه بهار یا «بهاربد» نسبت می‌دهد. جشن «بهاربد» که از بزرگترین و مهمترین جشن‌های ایرانیان است و حتی پیش از رواج دین زرتشتی در عصر ساسانی نیز برگزار می‌شده است.
آخرین سند مکتوب از برگزاری جشن «بهاربد» در گزارش کوتاه و مهم ابوریحان بیرونی در کتاب آثارالباقیه آمده است. او در این گزارش به اهتمام فراوان مردم برای برگزاری جشن «بهاربد» اشاره کرده است و همین موضوع بیانگر اهمیت چنین جشنی در ایران باستان است. جشنی که احتمالا برخی بعد از خواندن این گزارش تازه به وجود آن پِی ببرند! درحالی که به نظر می‌رسد احیای چنین مناسبت‌های اصیلی بتواند رد پای مناسبت‌های وارداتی را کمرنگ‌تر کند.
پی‌نوشت: در بخش‌هایی از گزارش از کتاب «جشن‌های ایرانی باستان» نوشته محمدحسین موسوی استفاده شده است.
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟